'Αλλοι Ύμνοι
ΤΕΡΠΑΝΔΡΟΣ
αμφί μοι αύτις άναχθ' εκατηβόλον αειδέτω φρήν.
Ζεύ πάντων αρχά, πάντων αγήτωρ,
Ζεύ σοί πέμπω ταύταν ύμνων αρχάν.
ΑΡΙΦΡΩΝ
Ύμνος στην Υγεία
`Υγίεια βροτοίσι πρεσβίστα μακάρων, μετά σεύ
ναίοιμι τό λειπόμενον βιοτάς, σύ δέ μοι πρόφρων ξυνείης:
ει γάρ τις ή πλούτου χάρις ή τεκέων
ή τάς ισοδαίμονος ανθρώποις βασιληίδος αρχάς ή πόθων
ούς κρυφίοις 'Αφροδίτας έρκεσιν θηρεύομεν,
ή εί τις άλλα θεόθεν ανθρώποισι τέρψις ή πόνων
αμπνοά πέφανται,
μετά σείο, μάκαιρ' `Υγίεια,
τέθαλε καί λάμπει Χαρίτων οάροις:
σέθεν δέ χωρίς ούτις ευδαίμων έφυ.
ΒΑΚΧΥΛΛΙΔΟΥ ΥΜΝΟΙ
ΕΙΣ ΕΚΑΤΗΝ
`Εκάτα[ [δαϊδοφόρε]]
ταν ιε[ρ]
Νυκ[τός μεγαλοκόλπου θύγατερ]
σύ κα[ ]
βα.[ ]
Αιαί τέκος αμέτερον,
μείζον ή πενθείν εφάνη κακόν, αφθέγκτοισιν ίσον.
Κελεός
ΕΙΣ ΑΠΟΛΛΩΝΑ ΑΠΟΠΕΜΠΤΙΚΟΣ
ορνυ[ ]
Λοξία[ ]
ΛΙΚΥΜΝΙΟΣ
λιπαρόμματε μάτερ υψίστα θρόνων
σεμνών 'Απόλλωνος βασίλεια ποθεινά
πραΰγελως `Υγίεια
μυρίαις παγαίς δακρύων αχέων τε βρύει,
'Αχέρων άχεα πορθμεύει βροτοίσιν.
''Υπνος δέ χαίρων
ομμάτων αυγαίς, αναπεπταμένοις
όσσοις εκοίμιζεν κόρον.
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΑΙΤΩΛΟΣ
ΑΠΟΛΛΩΝ
Παίς `Ιπποκλήος Φοβίος Νειληϊάδαο
έσται ιθαιγενέων γνήσιος εκ πατέρων.
Τώ δ' άλοχος μνηστή δόμον ίξεται: ής έτι νύμφης
ηλάκατ' εν θαλάμοις κάλ' ανελισσομένης
'Ασσησού βασιλήος ελεύσεται έκγονος 'Ανθεύς,
όρκι' ομηρείης πίστ' επιβωσάμενος,
πρωθήβης, έαρος θαλερώτερος: (ουδέ Μελίσσω
Πειρήνης τοιόνδ' αλφεσίβοιον ύδωρ
θηλήσει μέγαν υιόν, αφ' ού μέγα χάρμα Κορίνθω
έσται, καί βριαροίς άλγεα Βακχιάδαις:)
'Ανθεύς `Ερμείη ταχινώ φίλος, ώ έπι νύμφη
μαινάς άφαρ σχήσει τόν λιθόλευστον έρων,
καί έ καθαψαμένη γούνων ατέλεστα κομίσσαι
πείσει: ο δέ Ζήνα Ξείνιον αιδόμενος
σπονδάς τ' εν Φοβίου καί άλα ξυνέωνα θαλίης
κρήναις καί ποταμοίς νίψετ' αεικές έπος.
`Η δ', όταν αρνήται μέλεον γάμον αγλαός 'Ανθεύς,
δή τότε οι τεύξει μητιόεντα δόλον,
μύθοις εξαπαφούσα, λόγος δέ οι έσσεται ούτος:
”Γαυλός μοι χρύσεος φρείατος εκ μυχάτου
νύν όγ' ανελκόμενος διά μέν καλόν ήρικεν ούσον,
αύτως δ' ες Νύμφας ώχετ' εφυδριάδας:
πρός σέ θεών, αλλ' εί μοι, επεί καί πάσιν ακούω
ρηϊδίην οίμον τούδ' έμεναι στομίου,
ιθύσας ανέλοιο, τότ' άν μέγα φίλτατος είης.”
'~Ωδε μέν η Φοβίου Νειλεΐδαο δάμαρ
φθέγξεθ': ο δ' ου φρασθείς από μέν Λελεγήιον είμα
μητρός εής έργον θήσεται 'Ελλαμενής:
αυτός δέ σπεύδων κοίλον καταβήσεται άγκος
φρείατος: η δ' επί οι λιρά νοεύσα γυνή
αμφοτέραις χείρεσσι μυλακρίδα λάαν ενήσει.
Καί τόθ' ο μέν ξείνων πολλόν αποτμότατος
ηρίον ογκώσει τό μεμορμένον: η δ' υπό δειρήν
αψαμένη σύν τώ βήσεται εις 'Αΐδην..
ΜΟΥΣΑΙ
'Αλλ' όγε πευθόμενος πάγχυ Γραικοίσι μέλεσθαι
Τιμόθεον, κιθάρης ίδμονα καί μελέων,
υιόν Θερσάνδρου †τόν ήνεσεν ανέρα σίγλων
χρυσείων ιερήν δή τότε χιλιάδα
υμνήσαι ταχέων τ' '~Ωπιν βλήτειραν οϊστών,
ή τ' επί Κεγχρείω τίμιον οίκον έχει,
. . . . . . . .
μηδέ θεής προλίπη Λητωΐδος ακλέα έργα.
... ως 'Αγαθοκλείος λάσιαι φρένες ήλασαν έξω
πατρίδος. 'Αρχαίων ήν όδ' ανήρ προγόνων,
ειδώς εκ νεότητος αεί ξείνοισιν ομιλείν
ξείνος, Μιμνέρμου δ' †εις έπος άκρον ιών
παιδομανεί σύν έρωτι ποτήν ίσον†: έγραφε δ' ωνήρ
εύ παρ' `Ομηρείην αγλαΐην επέων
πισύγγους ή φώρας αναιδέας ή τινα χλούνην
φλύοντ' ανθηρή σύν κακοδαιμονίη,
οία Συρηκόσιος, καί έχων χάριν: ός δέ Βοιωτού
έκλυεν, Ευβοίω τέρπεται ουδ' ολίγον.
Οί καί επ' 'Ασκανίων δώματ' έχουσι ροών
λίμνης 'Ασκανίης επί χείλεσιν, ένθα Δολίων
υιός Σειληνού νάσσατο καί Μελίης.
`Ο δ' 'Αναξαγόρου τρόφιμος χαού στρυφνός μέν έμοιγε προσειπείν,
καί μισογέλως, καί τωθάζειν ουδέ παρ' οίνω μεμαθηκώς,
αλλ' ό,τι γράψαι τούτ' άν μέλιτος καί Σειρήνων ετετεύχει.
ΛΑΜΠΡΟΚΛΗΣ
Παλλάδα περσέπολιν κλήιζω πολεμαδόκον αγνάν
παίδα Διός μεγάλου δαμάσιππον
Παλλάδα περσέπολιν δεινάν θεόν εγρεκύδοιμον
αί τε ποταναίς
ομώνυμοι πελειάσιν αιθέρι κείσθε.
ΛΑΣΟΣ
Υμνος εις Δήμητρα τήν εν `Ερμιόνηι
Δάματρα μέλπω Κόραν τε Κλυμένοι' άλοχον μελιβόαν ύμνον αναγνέων Αιολίδ' άμ βαρύβρομον αρμονίαν.
ΑΓΑΜΗΣΤΩΡ
Θέτιδος 'Επιθαλάμιος
παιδνώ δ' ούνομα θήκε Πυρίσσοον, αλλ' 'Αχιλήα Πηλεύς κίκλησκεν, χείλεος είνεκά μιν κείμενον εν κονίη σποδιή τ' ένι πύρ απάμερσε χείλεος αιθομένοι' απροφάτως ετέρου.
ΤΕΛΕΣΤΗΣ
ΕΙΣ ΠΑΝΑ
σέ τόν βολαίς νιφοκτύποις δυσχείμερον ναίονθ' έδραν, θηρονόμε Πάν, χθόν' 'Αρκάδων, κλήσω γραφή τήδ' εν σοφή πάγκλειτ' έπη συνθείς, άναξ, δύσγνωστα μή σοφώ κλύειν, μωσοπόλε θήρ, κηρόχυτον ός μείλιγμ' ιείς.
ΚΑΣΤΟΡΙΩΝ
Ασκληπιός
ή Φρύγα καλλιπνόων αυλών ιερών βασιλήα,
Λυδόν ός άρμοσε πρώτος
Δωρίδος αντίπαλον μούσας νομοαίολον ορφναι
πνεύματος εύπτερον αύραν αμφιπλέκων καλάμοις.
ΑΡΧΙΛΟΧΟΣ
ΕΙΣ ΔΙΑ
ώ Ζεύ, πάτερ Ζεύ, σόν μέν ουρανού κράτος,
σύ δ' έργ' επ' ανθρώπων οράις
λεωργά καί θεμιστά, σοί δέ θηρίων
ύβρις τε καί δίκη μέλει.
ΥΜΕΝΑΙΟΣ (Διθύραμβος)
άλλος δ' άλλαν κλαγγάν ιείς
κερατόφωνον ερέθιζε μάγαδιν
πενταρράβδωι χορδάν αρθμώι
χέρα καμψιδίαυλον αναστρωφών τάχος.
πρώτοι παρά κρατήρας `Ελλάνων εν αυλοίς
συνοπαδοί Πέλοπος Ματρός ορείας
Φρύγιον άεισαν νόμον:
τοί δ' οξυφώνοις πηκτίδων ψαλμοίς κρέκον
Λύδιον ύμνον.
άκατον
ΑΡΙΣΤΟΝΟΟΣ ΝΙΚΟΣΘΕΝΟΥΣ ΚΟΡΙΝΘΙΟΣ
['Α]πόλλωνι
Πυθίωι τόν ύμνον
Πυθίαν ιερόκτιτον
ναίων Δελφίδ' αμφί πέτραν
αεί θεσπιόμαντιν έ-
δραν, ιή ιέ Παιάν,
''Απολλον, Κοίου τε κόρας
Λατούς σεμνόν άγαλμα καί
Ζηνός υψίστου μακάρων
βουλαίς, ώ ιέ Παιάν.
''Ενθ' από τριπόδων θεο-
κτήτων, χλ[ω]ρότομον δάφναν
σείων, μαντοσύναν εποι-
χνείς, ιή ιέ Παιάν,
φρικώεντος εξ αδύτου
μελλόντων θέμιν ευσεβή
χρησμοίς ευφθόγγου τε λύρας
αυδαίς, ώ ιέ Παιάν.
`Αγνισθείς ενί Τέμπεσιν
βουλαίς Ζηνός υπειρόχου,
επεί Παλλάς έπεμψε Πυ-
θώδ', [ιή] ιέ Παιάν,
πείσας Γαίαν ανθοτρόφον
Θέμιν τ' ευπλόκαμον θεάν
[αι]έν ευλιβάνους έδρας
έχεις, ώ ιέ Παιάν.
''Οθεν Τριτογενή προναί-
αν εμ μαντείοις α[γί]οις
σέβων αθανάτοις αμοι-
[β]αίς, ιή ιέ Παιάν,
χάριν παλαιάν χαρίτων
τάν τότ' αϊδίους έχων
μνήμας, υψίστα<ι>ς εφέπεις
τιμαίς, ώ ιέ Παιάν.
Δωρούντ[αι] δέ σ' αθάνατοι,
Ποσειδών αγνοίς δαπέδοις,
Νύμφαι Κωρυκίοισιν άν-
τροις, ιή ιέ Παιάν,
τριετέσιν φαναίς Βρόμιος,
σεμνά δ' ''Αρτεμις ευπόνοις
κυνών εμ φυλακαίς έχει
τόπους, ών ιέ Παιάν.
'Αλλ' ώ Παρνασσού γυάλων
ευδρόσοισι Κασταλίας
να[ς]μοίς σόν δέμας εξαβρύ-
νων, ιή ιέ Παιάν,
χαρείς ύμνοις ημετέροις,
όλβον εξ οσίων διδούς
αεί καί σώζων εφέποις
ημάς, ώ ιέ Παιάν.
Εστία[ι]
`Ιεράν ιερών άνασσαν
`Εστίαν υμνήσομεν, ά καί ''Ολυμπον
καί μυχόν γαίας μεσόμφαλον αεί
Πυθίαν τε δάφναν κατέχουσα
ναόν αν' υψίπυλον Φοίβου χορεύεις
τερπομένα τριπόδων θεσπίσμασι,
καί χρυσέαν φόρμιγγ' 'Απόλλων
οπηνίκ' άν επτάτονον
κρέκων μετά σού θαλιάζον-
τας θεούς ύμνοισιν αύξη.
Χαίρε Κρόνου θύγατερ
καί `Ρέας, μούνα πυρός αμφιέπουσα
βωμούς αθανάτων εριτίμους,
`Εστία, δίδου δ' αμοιβάς
εξ οσίων πολύν ημάς
όλβον έχοντας αεί λιπαρόθρονον
αμφί σάν θυμέλαν χορεύειν.
ΑΝΑΚΡΕΩΝ
γουνούμαί σ' ελαφηβόλε
ξανθή παί Διός αγρίων
δέσποιν' ''Αρτεμι θηρών:
ή κου νύν επί Ληθαίου
δίνηισι θρασυκαρδίων
ανδρών εσκατοράις πόλιν
χαίρουσ', ου γάρ ανημέρους
ποιμαίνεις πολιήτας.
ούτος δηύτ' 'Ιηλυσίους
τίλλει τούς κυανάσπιδας.
σινάμωροι πολεμίζουσι θυρωρώι
<ο> Μεγιστής δ' ο φιλόφρων δέκα δή μήνες επεί τε
στεφανούταί τε λύγωι καί τρύγα πίνει μελιηδέα.
μυθιήται
δ' ανά νήσον ώ Μεγιστή
διέπουσιν ιρόν άστυ,
καί μ' επίβωτον
κατά γείτονας ποήσεις.
άγε δή φέρ' ημίν ώ παί
κελέβην, όκως άμυστιν
προπίω, τά μέν δέκ' εγχέας
ύδατος, τά πέντε δ' οίνου
κυάθους ως άν υβριστιώς
ανά δηύτε βασσαρήσω.
άγε δηύτε μηκέτ' ούτω
πατάγωι τε καλαλητώι
Σκυθικήν πόσιν παρ' οίνωι
μελετώμεν, αλλά καλοίς
υποπίνοντες εν ύμνοις.
ώναξ, ώι δαμάλης ''Ερως
καί Νύμφαι κυανώπιδες
πορφυρή τ' 'Αφροδίτη
συμπαίζουσιν, επιστρέφεαι
δ' υψηλάς ορέων κορυφάς:
γουνούμαί σε, σύ δ' ευμενής
έλθ' ημίν, κεχαρισμένης
δ' ευχωλής επακούειν:
Κλεοβούλωι δ' αγαθός γένεο
σύμβουλος, τόν εμόν γ' έρω-
τ', ώ Δεόνυσε, δέχεσθαι.
σφαίρηι δηύτέ με πορφυρήι
βάλλων χρυσοκόμης ''Ερως
νήνι ποικιλοσαμβάλωι
συμπαίζειν προκαλείται:
η δ', εστίν γάρ απ' ευκτίτου
Λέσβου, τήν μέν εμήν κόμην,
λευκή γάρ, καταμέμφεται,
πρός δ' άλλην τινά χάσκει.
Κλεοβούλου μέν έγωγ' ερέω,
Κλεοβούλωι δ' επιμαίνομαι,
Κλεόβουλον δέ διοσκέω.
ώ παί παρθένιον βλέπων
δίζημαί σε, σύ δ' ου κλύεις,
ουκ ειδώς ότι τής εμής
ψυχής ηνιοχεύεις.
εγώ δ' ούτ' άν 'Αμαλθίης
βουλοίμην κέρας ούτ' έτεα
πεντήκοντά τε κακατόν
Ταρτησσού βασιλεύσαι,
μείς μέν δή Ποσιδηίων
έστηκεν νεφέλη δ' ύδωρ
< > βαρύ δ' άγριοι
χειμώνες κατάγουσι.
τί μέν πέτεαι
συρίγγων κοϊλώτερα
στήθεα χρισάμενος μύρωι;
σέ γάρ
φη Ταργήλιος εμμελέως
δισκείν
πολλά δ' ερίβρομον
Δεόνυσον,
αλλ' ώ τρίς κεκορημένε
Σμερδίη
σύ γάρ ής έμοι-
γ' αστεμφής
Λευκίππην έπι δίνεαι
ο δ' υψηλά νενωμένος
ούτ' εμήν απαλήν κάσιν:
ου δηύτ' έμπεδός ειμι
ουδ' αστοίσι προσηνής:
ξανθήι δ' Ευρυπύληι μέλει
ο περιφόρητος 'Αρτέμων,
ηρίστησα μέν ιτρίου λεπτού μικρόν αποκλάς,
οίνου δ' εξέπιον κάδον: νύν δ' αβρώς ερόεσσαν
ψάλλω πηκτίδα τήι φίληι κωμάζων παιδί αβρήι.
ψάλλω δ' είκοσι
χορδαίσι μάγαδιν† έχων,
'~Ω Λεύκασπι, σύ δ' ηβάις.
τίς ερασμίην
τρέψας θυμόν ες ήβην τερένων ημιόπων υπ' αυλών
ορχείται;
αρθείς δηύτ' από Λευκάδος
πέτρης ες πολιόν κύμα κολυμβώ μεθύων έρωτι.
ιπποθόρων δέ Μυσοί
εύρον μείξιν όνων
αναπέτομαι δή πρός ''Ολυμπον πτερύγεσσι κούφηις
διά τόν ''Ερωτ': ου γάρ εμοί <> θέλει συνηβάν.
υποπόλιον γένειον χρυσοφαέννων,
πτερύγων ή αετοίς παραπετέσθω,
χαίρε φίλον φώς χαρίεντι μειδιών προσώπωι:
είμι λαβών εισάρας,
ασπίδα ρίψας ποταμού καλλιρόου παρ' όχθας,
δακρυόεσσάν τ' εφίλησεν αιχμήν
οινοχόει δ' αμφίπολος μελιχρόν
οίνον τρικύαθον κελέβην έχουσα.
ουδ' αργυρή κω τότ' έλαμπε Πειθώ.
εκ ποταμού 'πανέρχομαι πάντα φέρουσα λαμπρά.
Σίμαλον είδον εν χορώι πηκτίδ' έχοντα καλήν.
τόν μυροποιόν ηρόμην Στράττιν ει κομήσει.
πρίν μέν έχων βερβέριον, καλύμματ' εσφηκωμένα,
καί ξυλίνους αστραγάλους εν ωσί καί ψιλόν περί
πλευρήισι <> βοός,
νήπλυτον είλυμα κακής ασπίδος, αρτοπώλισιν
καθελοπόρνοισιν ομιλέων ο πονηρός 'Αρτέμων,
κίβδηλον ευρίσκων βίον,
πολλά μέν εν δουρί τιθείς αυχένα, πολλά δ' εν τροχώι,
πολλά δέ νώτον σκυτίνηι μάστιγι θωμιχθείς, κόμην
πώγωνά τ' εκτετιλμένος:
νύν δ' επιβαίνει σατινέων χρύσεα φορέων καθέρματα
παίς Κύκης καί σκιαδίσκην ελεφαντίνην φορεί
γυναιξίν αύτως <>. φίλη γάρ εις ξείνοισιν: έασον δέ με διψέοντα πιείν.
καλλίκομοι κούραι Διός ωρχήσαντ' ελαφρώς.
νύν δ' από μέν στέφανος πόλεως όλωλεν.
ούτε γάρ ημετέρειον ούτε καλόν
ορσόλοπος μέν ''Αρης φιλεί μεναίχμην
ηδυμελές χαρίεσσα χελιδοί
μνάται δηύτε φαλακρός ''Αλεξις
πολιοί μέν ημίν ήδη
κρόταφοι κάρη τε λευκόν,
χαρίεσσα δ' ουκέτ' ήβη
πάρα, γηραλέοι δ' οδόντες,
γλυκερού δ' ουκέτι πολλός
βιότου χρόνος λέλειπται:
διά ταύτ' ανασταλύζω
θαμά Τάρταρον δεδοικώς:
'Αίδεω γάρ εστι δεινός
μυχός, αργαλή δ' ες αυτόν
κάτοδος: καί γάρ ετοίμον
καταβάντι μή αναβήναι.
φέρ' ύδωρ φέρ' οίνον ώ παί φέρε <δ'> ανθεμόεντας ημίν
στεφάνους ένεικον, ως δή πρός ''Ερωτα πυκταλίζω.
πλεκτάς
δ' υποθυμίδας περί στήθεσι λωτίνας έθεντο.
αστραγάλαι δ' ''Ερωτός εισιν
μανίαι τε καί κυδοιμοί
εκδύσα κιθώνα δωριάζειν
παρά δηύτε Πυθόμανδρον
κατέδυν ''Ερωτα φεύγων.
διά δηύτε Καρικουργέος
οχάνου χείρα τιθέμενοι
έραμαι <δέ> τοι συνηβάν
χαρίεν γάρ έχεις ήθος.
καλόν είναι τώι ''Ερωτι τά δίκαιά φησιν.
εμέ γάρ λόγων είνεκα παίδες άν φιλέοιεν:
χαρίεντα μέν γάρ άιδω, χαρίεντα δ' οίδα λέξαι.
ασήμων
υπέρ ερμάτων φορέομαι.
νεότης τε κυγιείη
χθόνιον δ' εμαυτόν ήρεν.
από δ' εξείλετο θεσμόν μέγαν,
αλλά πρόπινε
ραδινούς ώ φίλε μηρούς,
αγανώς οίά τε νεβρόν νεοθηλέα
γαλαθηνόν ός τ' εν ύληι κεροέσσης
απολειφθείς από μητρός επτοήθη.
καθαρήι δ' εν κελέβηι πέντε <τε> καί τρείς αναχείσθω.
επί δ' οφρύσιν σελίνων στεφανίσκους
θέμενοι θάλειαν εορτήν αγάγωμεν
Διονύσωι
από μοι θανείν γένοιτ': ου γάρ άν άλλη
λύσις εκ πόνων γένοιτ' ουδάμα τώνδε,
Διονύσου σαύλαι Βασσαρίδες
ου δηύτέ μ' εάσεις μεθύοντ' οίκαδ' απελθείν
μεγάλωι δηύτέ μ' ''Ερως έκοψεν ώστε χαλκεύς
πελέκει, χειμερίηι δ' έλουσεν εν χαράδρηι.
απέκειρας δ' απαλής κόμης άμωμον άνθος:
Σικελόν κότταβον αγκύληι δαΐζων
εγώ δέ μισέω
πάντας όσοι χθονίους έχουσι ρυσμούς
καί χαλεπούς: μεμάθηκά σ', ώ Μεγιστή,
τών αβακιζομένων,
πώλε Θρηικίη, τί δή με
λοξόν όμμασι βλέπουσα
νηλέως φεύγεις, δοκείς δέ
μ' ουδέν ειδέναι σοφόν;
ίσθι τοι, καλώς μέν άν τοι
τόν χαλινόν εμβάλοιμι,
ηνίας δ' έχων στρέφοιμί
σ' αμφί τέρματα δρόμου:
νύν δέ λειμώνάς τε βόσκεαι
κούφά τε σκιρτώσα παίζεις,
δεξιόν γάρ ιπποπείρην
ουκ έχεις επεμβάτην.
κλύθί μεο γέροντος ευέθειρα χρυσόπεπλε κούρα
αλκίμων σ' ώ 'ριστοκλείδη πρώτον οικτίρω φίλων:
ώλεσας δ' ήβην αμύνων πατρίδος δουληΐην.
εύτέ μοι λευκαί μελαίνηισ' αναμεμείξονται τρίχες,
αι δέ μεο φρένες
εκκεκωφέαται:
Θρηικίην σίοντα χαίτην
κοίμισον δέ, Ζεύ, σόλοικον φθόγγον
καί θάλαμος εν ώι κείνος ουκ έγημεν αλλ' εγήματο.
ξείνοισίν εστε μειλίχοισιν εοικότες
στέγης τε μούνον καί πυρός κεχρημένοις.
πάλαι ποτ' ήσαν άλκιμοι Μιλήσιοι.
μηδ' ώστε κύμα πόντιον
λάλαζε, τήι πολυκρότηι
σύν Γαστροδώρωι καταχύδην
πίνουσα τήν επίστιον.
ερέω τε δηύτε κουκ ερέω
καί μαίνομαι κου μαίνομαι.
ο μέν θέλων μάχεσθαι,
πάρεστι γάρ, μαχέσθω.
λίην δέ δή λιάζεις
κου μοκλόν εν θύρηισι διξήισιν βαλών
ήσυχος κατεύδει.
κνυζή τις ήδη καί πέπειρα γίνομαι
σήν διά μαργοσύνην.
εγώ δ' έχων σκύπφον 'Ερξίωνι
τώι λευκολόφωι μεστόν εξέπινον,
στεφάνους δ' ανήρ τρείς έκαστος είχεν,
τούς μέν ροδίνους, τόν δέ Ναυκρατίτην:
κατηρεφέες παντοίων αγαθών
χείρά τ' εν ηγάνωι βαλείν
εγώ δ' απ' αυτής φεύγω ώστε κόκκυξ.
βούλεται απεροπός ημίν είναι:
πλέξαντες μηροίσι πέρι μηρούς
οράν αεί λίην πολλοίσι γάρ μέλεις.
διά δέ δειρήν έκοψε μέσην
κάδ δέ λώπος εσχίσθη
κωμάζει δέ ως άν δεί Διόνυσος,
†μελαμφύλλωι δάφναι χλωράι τ' ελαίαι τανταλίζει
υβρισταί καί ατάσθαλοι καί ουκ ειδότες
εφ' ούς τά βέλη κυκλώσεσθε.
αλιπόρφυρον ρέγος:
άστυ Νυμφέων
επίσταται τυραννικά,
έρωτα πίνων
ήλιε καλλιλαμπέτη
κόρωνα βαίνων
κωτίλη χελιδών
οινηρός θεράπων
οινοπότις γυνή,
ραδινούς πώλους
ρεραπισμένωι νώτωι
σαύλα βαίνειν,
τακερός δ' ''Ερως
φόρτον ''Ερωτος,.