ΒΑΚΧΥΛΛΙΔΟΥ ΥΜΝΟΙ

ΕΙΣ ΕΚΑΤΗΝ

`Εκάτα[ [δαϊδοφόρε]] 
ταν ιε[ρ] 
Νυκ[τός μεγαλοκόλπου θύγατερ] 
σύ κα[ ] 
βα.[ ] 
Αιαί τέκος αμέτερον, 
μείζον ή πενθείν εφάνη κακόν, αφθέγκτοισιν ίσον. 
Κελεός

ΕΙΣ ΑΠΟΛΛΩΝΑ ΑΠΟΠΕΜΠΤΙΚΟΣ

ορνυ[ ] 
Λοξία[ ]

ΛΙΚΥΜΝΙΟΣ

λιπαρόμματε μάτερ υψίστα θρόνων 
σεμνών 'Απόλλωνος βασίλεια ποθεινά 
πραΰγελως `Υγίεια 
μυρίαις παγαίς δακρύων αχέων τε βρύει, 
'Αχέρων άχεα πορθμεύει βροτοίσιν. 
''Υπνος δέ χαίρων 
ομμάτων αυγαίς, αναπεπταμένοις 
όσσοις εκοίμιζεν κόρον.

ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΑΙΤΩΛΟΣ

ΑΠΟΛΛΩΝ

Παίς `Ιπποκλήος Φοβίος Νειληϊάδαο 
έσται ιθαιγενέων γνήσιος εκ πατέρων. 
Τώ δ' άλοχος μνηστή δόμον ίξεται: ής έτι νύμφης 
ηλάκατ' εν θαλάμοις κάλ' ανελισσομένης 
'Ασσησού βασιλήος ελεύσεται έκγονος 'Ανθεύς, 
όρκι' ομηρείης πίστ' επιβωσάμενος, 
πρωθήβης, έαρος θαλερώτερος: (ουδέ Μελίσσω 
Πειρήνης τοιόνδ' αλφεσίβοιον ύδωρ 
θηλήσει μέγαν υιόν, αφ' ού μέγα χάρμα Κορίνθω 
έσται, καί βριαροίς άλγεα Βακχιάδαις:) 
'Ανθεύς `Ερμείη ταχινώ φίλος, ώ έπι νύμφη 
μαινάς άφαρ σχήσει τόν λιθόλευστον έρων, 
καί έ καθαψαμένη γούνων ατέλεστα κομίσσαι 
πείσει: ο δέ Ζήνα Ξείνιον αιδόμενος 
σπονδάς τ' εν Φοβίου καί άλα ξυνέωνα θαλίης 
κρήναις καί ποταμοίς νίψετ' αεικές έπος. 
`Η δ', όταν αρνήται μέλεον γάμον αγλαός 'Ανθεύς, 
δή τότε οι τεύξει μητιόεντα δόλον, 
μύθοις εξαπαφούσα, λόγος δέ οι έσσεται ούτος: 
”Γαυλός μοι χρύσεος φρείατος εκ μυχάτου 
νύν όγ' ανελκόμενος διά μέν καλόν ήρικεν ούσον, 
αύτως δ' ες Νύμφας ώχετ' εφυδριάδας: 
πρός σέ θεών, αλλ' εί μοι, επεί καί πάσιν ακούω 
ρηϊδίην οίμον τούδ' έμεναι στομίου, 
ιθύσας ανέλοιο, τότ' άν μέγα φίλτατος είης.” 
'~Ωδε μέν η Φοβίου Νειλεΐδαο δάμαρ 
φθέγξεθ': ο δ' ου φρασθείς από μέν Λελεγήιον είμα 
μητρός εής έργον θήσεται 'Ελλαμενής:
αυτός δέ σπεύδων κοίλον καταβήσεται άγκος 
φρείατος: η δ' επί οι λιρά νοεύσα γυνή 
αμφοτέραις χείρεσσι μυλακρίδα λάαν ενήσει. 
Καί τόθ' ο μέν ξείνων πολλόν αποτμότατος 
ηρίον ογκώσει τό μεμορμένον: η δ' υπό δειρήν 
αψαμένη σύν τώ βήσεται εις 'Αΐδην..

ΛΑΜΠΡΟΚΛΗΣ

Παλλάδα περσέπολιν κλήιζω πολεμαδόκον αγνάν 
παίδα Διός μεγάλου δαμάσιππον 
Παλλάδα περσέπολιν δεινάν θεόν εγρεκύδοιμον 
αί τε ποταναίς 
ομώνυμοι πελειάσιν αιθέρι κείσθε.

ΛΑΣΟΣ

Υμνος εις Δήμητρα τήν εν `Ερμιόνηι

Δάματρα μέλπω Κόραν τε Κλυμένοι' άλοχον μελιβόαν ύμνον αναγνέων Αιολίδ' άμ βαρύβρομον αρμονίαν.

ΑΓΑΜΗΣΤΩΡ

Θέτιδος 'Επιθαλάμιος

παιδνώ δ' ούνομα θήκε Πυρίσσοον, αλλ' 'Αχιλήα Πηλεύς κίκλησκεν, χείλεος είνεκά μιν κείμενον εν κονίη σποδιή τ' ένι πύρ απάμερσε χείλεος αιθομένοι' απροφάτως ετέρου.

ΤΕΛΕΣΤΗΣ

ΕΙΣ ΠΑΝΑ

σέ τόν βολαίς νιφοκτύποις δυσχείμερον ναίονθ' έδραν, θηρονόμε Πάν, χθόν' 'Αρκάδων, κλήσω γραφή τήδ' εν σοφή πάγκλειτ' έπη συνθείς, άναξ, δύσγνωστα μή σοφώ κλύειν, μωσοπόλε θήρ, κηρόχυτον ός μείλιγμ' ιείς.

ΚΑΣΤΟΡΙΩΝ

Ασκληπιός

ή Φρύγα καλλιπνόων αυλών ιερών βασιλήα, 
Λυδόν ός άρμοσε πρώτος 
Δωρίδος αντίπαλον μούσας νομοαίολον ορφναι 
πνεύματος εύπτερον αύραν αμφιπλέκων καλάμοις.

ΑΡΧΙΛΟΧΟΣ

ΕΙΣ ΔΙΑ

ώ Ζεύ, πάτερ Ζεύ, σόν μέν ουρανού κράτος, 
σύ δ' έργ' επ' ανθρώπων οράις 
λεωργά καί θεμιστά, σοί δέ θηρίων 
ύβρις τε καί δίκη μέλει.

ΥΜΕΝΑΙΟΣ (Διθύραμβος)

άλλος δ' άλλαν κλαγγάν ιείς 
κερατόφωνον ερέθιζε μάγαδιν 
πενταρράβδωι χορδάν αρθμώι 
χέρα καμψιδίαυλον αναστρωφών τάχος. 
πρώτοι παρά κρατήρας `Ελλάνων εν αυλοίς 
συνοπαδοί Πέλοπος Ματρός ορείας 
Φρύγιον άεισαν νόμον: 
τοί δ' οξυφώνοις πηκτίδων ψαλμοίς κρέκον 
Λύδιον ύμνον. 
άκατον

ΑΡΙΣΤΟΝΟΟΣ ΝΙΚΟΣΘΕΝΟΥΣ ΚΟΡΙΝΘΙΟΣ

['Α]πόλλωνι 
Πυθίωι τόν ύμνον

Πυθίαν ιερόκτιτον 
ναίων Δελφίδ' αμφί πέτραν 
αεί θεσπιόμαντιν έ-
δραν, ιή ιέ Παιάν, 
''Απολλον, Κοίου τε κόρας 
Λατούς σεμνόν άγαλμα καί 
Ζηνός υψίστου μακάρων 
βουλαίς, ώ ιέ Παιάν. 
''Ενθ' από τριπόδων θεο-
κτήτων, χλ[ω]ρότομον δάφναν 
σείων, μαντοσύναν εποι-
χνείς, ιή ιέ Παιάν, 
φρικώεντος εξ αδύτου 
μελλόντων θέμιν ευσεβή 
χρησμοίς ευφθόγγου τε λύρας 
αυδαίς, ώ ιέ Παιάν. 
`Αγνισθείς ενί Τέμπεσιν 
βουλαίς Ζηνός υπειρόχου, 
επεί Παλλάς έπεμψε Πυ-
θώδ', [ιή] ιέ Παιάν, 
πείσας Γαίαν ανθοτρόφον 
Θέμιν τ' ευπλόκαμον θεάν 
[αι]έν ευλιβάνους έδρας 
έχεις, ώ ιέ Παιάν. 
''Οθεν Τριτογενή προναί-
αν εμ μαντείοις α[γί]οις 
σέβων αθανάτοις αμοι-
[β]αίς, ιή ιέ Παιάν, 
χάριν παλαιάν χαρίτων 
τάν τότ' αϊδίους έχων 
μνήμας, υψίστα<ι>ς εφέπεις 
τιμαίς, ώ ιέ Παιάν. 
Δωρούντ[αι] δέ σ' αθάνατοι, 
Ποσειδών αγνοίς δαπέδοις, 
Νύμφαι Κωρυκίοισιν άν-
τροις, ιή ιέ Παιάν, 
τριετέσιν φαναίς Βρόμιος, 
σεμνά δ' ''Αρτεμις ευπόνοις
κυνών εμ φυλακαίς έχει 
τόπους, ών ιέ Παιάν. 
'Αλλ' ώ Παρνασσού γυάλων 
ευδρόσοισι Κασταλίας 
να[ς]μοίς σόν δέμας εξαβρύ-
νων, ιή ιέ Παιάν, 
χαρείς ύμνοις ημετέροις, 
όλβον εξ οσίων διδούς 
αεί καί σώζων εφέποις 
ημάς, ώ ιέ Παιάν.

ΑΝΑΚΡΕΩΝ

γουνούμαί σ' ελαφηβόλε 
ξανθή παί Διός αγρίων 
δέσποιν' ''Αρτεμι θηρών: 
ή κου νύν επί Ληθαίου 
δίνηισι θρασυκαρδίων 
ανδρών εσκατοράις πόλιν 
χαίρουσ', ου γάρ ανημέρους 
ποιμαίνεις πολιήτας. 
ούτος δηύτ' 'Ιηλυσίους 
τίλλει τούς κυανάσπιδας. 
σινάμωροι πολεμίζουσι θυρωρώι 
<ο> Μεγιστής δ' ο φιλόφρων δέκα δή μήνες επεί τε 
στεφανούταί τε λύγωι καί τρύγα πίνει μελιηδέα. 
μυθιήται 
δ' ανά νήσον ώ Μεγιστή 
διέπουσιν ιρόν άστυ, 
καί μ' επίβωτον 
κατά γείτονας ποήσεις. 
άγε δή φέρ' ημίν ώ παί 
κελέβην, όκως άμυστιν 
προπίω, τά μέν δέκ' εγχέας 
ύδατος, τά πέντε δ' οίνου 
κυάθους ως άν υβριστιώς 
ανά δηύτε βασσαρήσω. 
άγε δηύτε μηκέτ' ούτω 
πατάγωι τε καλαλητώι 
Σκυθικήν πόσιν παρ' οίνωι 
μελετώμεν, αλλά καλοίς 
υποπίνοντες εν ύμνοις. 
ώναξ, ώι δαμάλης ''Ερως 
καί Νύμφαι κυανώπιδες 
πορφυρή τ' 'Αφροδίτη 
συμπαίζουσιν, επιστρέφεαι 
δ' υψηλάς ορέων κορυφάς: 
γουνούμαί σε, σύ δ' ευμενής 
έλθ' ημίν, κεχαρισμένης 
δ' ευχωλής επακούειν: 
Κλεοβούλωι δ' αγαθός γένεο 
σύμβουλος, τόν εμόν γ' έρω-
τ', ώ Δεόνυσε, δέχεσθαι. 
σφαίρηι δηύτέ με πορφυρήι 
βάλλων χρυσοκόμης ''Ερως 
νήνι ποικιλοσαμβάλωι 
συμπαίζειν προκαλείται: 
η δ', εστίν γάρ απ' ευκτίτου 
Λέσβου, τήν μέν εμήν κόμην, 
λευκή γάρ, καταμέμφεται, 
πρός δ' άλλην τινά χάσκει. 
Κλεοβούλου μέν έγωγ' ερέω,
Κλεοβούλωι δ' επιμαίνομαι, 
Κλεόβουλον δέ διοσκέω. 
ώ παί παρθένιον βλέπων 
δίζημαί σε, σύ δ' ου κλύεις, 
ουκ ειδώς ότι τής εμής 
ψυχής ηνιοχεύεις. 
εγώ δ' ούτ' άν 'Αμαλθίης 
βουλοίμην κέρας ούτ' έτεα 
πεντήκοντά τε κακατόν 
Ταρτησσού βασιλεύσαι, 
μείς μέν δή Ποσιδηίων 
έστηκεν νεφέλη δ' ύδωρ 
< > βαρύ δ' άγριοι 
χειμώνες κατάγουσι. 
τί μέν πέτεαι 
συρίγγων κοϊλώτερα 
στήθεα χρισάμενος μύρωι; 
σέ γάρ 
φη Ταργήλιος εμμελέως 
δισκείν 
πολλά δ' ερίβρομον 
Δεόνυσον, 
αλλ' ώ τρίς κεκορημένε 
Σμερδίη 
σύ γάρ ής έμοι-
γ' αστεμφής 
Λευκίππην έπι δίνεαι 
ο δ' υψηλά νενωμένος 
ούτ' εμήν απαλήν κάσιν: 
ου δηύτ' έμπεδός ειμι 
ουδ' αστοίσι προσηνής: 
ξανθήι δ' Ευρυπύληι μέλει 
ο περιφόρητος 'Αρτέμων, 
ηρίστησα μέν ιτρίου λεπτού μικρόν αποκλάς, 
οίνου δ' εξέπιον κάδον: νύν δ' αβρώς ερόεσσαν 
ψάλλω πηκτίδα τήι φίληι κωμάζων παιδί αβρήι. 
ψάλλω δ' είκοσι 
χορδαίσι μάγαδιν† έχων, 
'~Ω Λεύκασπι, σύ δ' ηβάις. 
τίς ερασμίην 
τρέψας θυμόν ες ήβην τερένων ημιόπων υπ' αυλών 
ορχείται; 
αρθείς δηύτ' από Λευκάδος 
πέτρης ες πολιόν κύμα κολυμβώ μεθύων έρωτι. 
ιπποθόρων δέ Μυσοί 
εύρον μείξιν όνων 
αναπέτομαι δή πρός ''Ολυμπον πτερύγεσσι κούφηις 
διά τόν ''Ερωτ': ου γάρ εμοί <> θέλει συνηβάν. 
υποπόλιον γένειον χρυσοφαέννων, 
πτερύγων ή αετοίς παραπετέσθω, 
χαίρε φίλον φώς χαρίεντι μειδιών προσώπωι: 
είμι λαβών εισάρας, 
ασπίδα ρίψας ποταμού καλλιρόου παρ' όχθας, 
δακρυόεσσάν τ' εφίλησεν αιχμήν 
οινοχόει δ' αμφίπολος μελιχρόν 
οίνον τρικύαθον κελέβην έχουσα. 
ουδ' αργυρή κω τότ' έλαμπε Πειθώ. 
εκ ποταμού 'πανέρχομαι πάντα φέρουσα λαμπρά. 
Σίμαλον είδον εν χορώι πηκτίδ' έχοντα καλήν. 
τόν μυροποιόν ηρόμην Στράττιν ει κομήσει. 
πρίν μέν έχων βερβέριον, καλύμματ' εσφηκωμένα, 
καί ξυλίνους αστραγάλους εν ωσί καί ψιλόν περί 
πλευρήισι <> βοός, 
νήπλυτον είλυμα κακής ασπίδος, αρτοπώλισιν 
καθελοπόρνοισιν ομιλέων ο πονηρός 'Αρτέμων, 
κίβδηλον ευρίσκων βίον, 
πολλά μέν εν δουρί τιθείς αυχένα, πολλά δ' εν τροχώι, 
πολλά δέ νώτον σκυτίνηι μάστιγι θωμιχθείς, κόμην 
πώγωνά τ' εκτετιλμένος: 
νύν δ' επιβαίνει σατινέων χρύσεα φορέων καθέρματα 
παίς Κύκης καί σκιαδίσκην ελεφαντίνην φορεί 
γυναιξίν αύτως <>. φίλη γάρ εις ξείνοισιν: έασον δέ με διψέοντα πιείν. 
καλλίκομοι κούραι Διός ωρχήσαντ' ελαφρώς. 
νύν δ' από μέν στέφανος πόλεως όλωλεν. 
ούτε γάρ ημετέρειον ούτε καλόν