Παιάνες

Σπαρτιάτισσα

"Ή ταν ή επί τας", Σπαρτιάτισσα μητέρα δίδει την ασπίδα στον υιό της, ευχόμενη να την επιστρέψει ή να γυρίσει επάνω της νεκρός (ελαιογραφία του γάλλου Jean Jacques Francois Le Barbier, 1805).

ΤΙΜΟΘΕΟΥ ΠΑΙΑΝΑΣ ΣΤΟΝ ΑΠΟΛΛΩΝΑ

> Πιερίαθεν: 
Τέρπανδρος δ' επί τώι δέκα 
ζεύξε μούσαν εν ωιδαίς: 
Λέσβος δ' Αιολία ν<ιν> 'Αν-
τίσσαι γείνατο κλεινόν: 
νύν δέ Τιμόθεος μέτροις 
ρυθμοίς τ' ενδεκακρουμάτοις 
κίθαριν εξανατέλλει, 
θησαυρόν πολύυμνον οί-
ξας Μουσάν θαλαμευτόν: 
Μίλητος δέ πόλις νιν α 
θρέψασ' α ¦ δυωδεκατειχέος 
λαού πρωτέος εξ 'Αχαιών. 
αλλ' εκαταβόλε Πύθι' αγνάν 
έλθοις τάνδε πόλιν σύν όλβωι, 
πέμπων απήμονι λαώι 
τώιδ' ειρήναν θάλλουσαν ευνομίαι. 
διά σέ καί τεά δώρα †ειτα† Σκύλλα 
ουκ αείδω τά παλαιά, 
καινά γάρ αμά κρείσσω: 
νέος ο Ζεύς βασιλεύει, 
τό πάλαι δ' ήν Κρόνος άρχων: 
απίτω Μούσα παλαιά. 
είτ' ήδη δός φιάλην [[τό όπλον]] ''Αρεως 
κατά Τιμόθεον ξυστόν τε βέλος. 
αρτίως διηρτάμηκε καί τά μέν διανεκή 
σώματος μέρη δαμάζετ' εν πυρικτίτωι στέγαι: 
Τιμόθεος έφη ποτ', άνδρες, τήν χύτραν οίμαι λέγων. 
τεταμένον ορίγανα διά μυελοτρεφή. 
σύ τ' ώ τόν αεί πόλον ουράνιον 
λαμπραίς ακτίσ' ''Ηλιε βάλλων, 
πέμψον εκαβόλον εχθροίς<ι> βέλος 
σάς από νευράς, ώ ίε Παιάν.

ΑΠΟΛΛΩΝΙ ΠΥΘΑΙΕΙ ΕΙΣ ΑΣΙΝΗΝ -ΠΑΙΑΝΑΣ

(desunt stropha et antistropha: cola uiginti) 
στά δ' επί λάϊνον ουδόν, 
τοί δέ θοίνας έντυον, ώδέ τ' έφα: 
«Αυτόματοι δ' αγαθών ες 
δαίτας ευόχθους επέρχονται δίκαιοι 
φώτες.» <> 
(desunt epodi cola quinque et strophae cola octo) 
[ ]τ?α Πυθω[] 
[ ]ε?ι? τ?ελευ?τ?[] 
[ ]κέλευσεν Φοίβος ['Αλ-]
[κμήνας] πολεμαίνετον υ?[ι-]
[όν ] εκ ναού τε καί παρ[.] 
['Αλλ' ό γε τά]δ' ενί χώρα 
[]χισεν ταν φυλλο. [] 
[ στ]ρ?έψας ελαίας 
[ ]φ' 'Ασινείς [] 
[ ]λε..': εν δέ χρόν[ω] 
[ ]ες εξ `Αλικών τε. [] 
[μάντι]ς εξ ''Αργευς Μελάμ[πους] 
[ήλ]θ' 'Αμυθαονίδας [βω-]
μόν τε Πυθα<ι>εί κτίσε[] 
[καί] τέμενος ζάθεον [κεί-]
[ν]ας από ρίζας. Τό δέ χρ[] 
[εξό]χως τίμασ' 'Απόλλων 
[άλσο]ς, ίν' αγλαΐαι [τ' αν-]
[θ]εύς[ι] καί μολπαί λίγ[ειαι] 
[ ]ονε?ς, ώ άνα, τ..[ ] 
[ ]τι, ς?ύ δ' ολ[β] 
[ ].α?ιοισιν[ ] 
[τίκτει δέ τε] θνατ[οίσιν ει-]
[ρήνα μεγαλ]άνορα [πλού-]
[τον καί μελιγλώ]σσων α[οιδάν άνθεα] 
[δαιδαλέων τ'] επί βω[μών] 
[θεοίσιν αίθε]σθαι βο[ών ξανθά φλογί] 
[[μηρί' ευ]μάλ]λων τε [μήλων] 
[γυμνασίω]ν τε νέοι[ς αυ-]
[λών τε καί] κώμω[ν μέλειν.] 
['Εν δέ σιδαρο]δέτοις [πόρπαξιν αιθάν] 
[αραχνάν ιστ]οί πέλ[ονται,] 
έγχεα τε λογχωτά ξίφεα 
τ' αμφάκεα δάμναται ευ-
ρώς. < 

χαλκεάν δ' ουκ έστι σαλπίγγων κτύπος, 
ουδέ συλάται μελίφρων 
ύπνος από βλεφάρων α-
ώος ός θάλπει κέαρ. 
Συμποσίων δ' ερατών βρίθοντ' αγυιαί, 
παιδικοί θ' ύμνοι φλέγονται. 
(deest epodus: cola decem) 
''Ετερος εξ ετέρου σοφός 
τό τε πάλαι τό τε νύν. [Ουδέ γάρ ράστον] 
αρρήτων επέων πύλας 
εξευρείν 
''Αρκτου παρούσης ίχνη μή ζήτει.

 



 

 

 


(Δελφικός Παιάνας στον Απόλλωνα)  '~Αισμα μετά κιθάρας (?) ε]ις τόν θεόν ό ε[πόησε ..... 
'Αθ]ηναίος

Κέκλυθ' `Ελικ]ώνα βαθύδενδρον αί λά[χετε Διός] ε[ρι]βρόμου 
θύγατρες ευώλε[νοι,] 
μόλε[τ]ε, συνόμαιμον ίνα Φοίβον ωδαίσι μέλψητε χρυσεοκόμαν, 
ός ανά δικόρυμβα Παρνασσίδος 
τάσδε πετέρας έδραν' άμ' [α]γακλυταίς Δελφίσιν Κασταλίδος ευύδρου 
νάματ' επινίσεται, 
Δελφόν ανά [πρ]ώνα μαντείον εφέπων πάγον: 
[''Ην,] κλυτά μεγαλόπολις 'Αθθίς ευχαί[ς]ι φερόπλοιο ναί-
ουσα Τριτωνίδος δά[πε]δον άθραυστον: αγίοις δέ βω-
μοίσιν ''Αφαιστος αίθε[ι] νέων μήρα ταύ-
ρων: ομού δέ νιν ''Αραψ ατμός ες ''Ολυμπον ανακίδν[α]ται: 
λιγύ δέ λωτός βρέμων αιόλοις μ[έ]λεσιν ωδάν κρέκει: 
χρυσέα δ' αδύθρου[ς] [κί]θαρις ύμνοισιν αναμέλπεται: 
ο δέ [τεχνιτ]ών πρόπας εσμός 'Αθθίδα λαχ[ών] 
[τόν κιθαρί]σει κλυτόν παίδα μεγάλου [Διός υμ-
-νούσί σε πα]ρ' ακρονιφή τόνδε πάγον, 
άμ[βροτ' αψευδέ' ός] πάσι θνατοίς προφαίνει[ς λόγια, 
τρ]ίποδα μαντείον ως ε[ίλες, εχθρός όν εφρ]ούρει δράκων, 
ότε τ[εοίσι βέλεσιν έτ]ρησας αιόλον ελικτάν [φυάν,] 
[έσθ' ο θήρ, συχνά] συρίγμαθ' ιείς αθώπε[υτ', απέπνευσ' ομώς:] 
[ως] δέ Γαλατάν ''Αρης [... 
..]ν επέρασ' άσεπτ[ος ... 
..]ς. 'Αλλ' ιώ γένναν [... 
..]ι θάλος φιλόμ[αχον ? .. 
..]ε δάμοιο λο[.. 
..]ρων εφορ[... 
..τεον κ[... 
..]εναι κ[.. 
..]θη [.. 
.. ... 
α?πε 
ρατ 
ος 
α?ι?ι?ο? 
τ?ιναο 
εν