ΜΕ ΜΕΓΑΛΟΠΡΕΠΕΙΑ ΕΟΡΤΑΣΤΗΚΕ ΤΟ ΧΕΙΜΕΡΙΝΟ ΗΛΙΟΣΤΑΣΙΟ ΚΑΙ Η ΓΕΝΝΗΣΗ ΤΟΥ ΤΡΙΕΣΠΕΡΟΥ ΗΡΑΚΛΕΟΥΣ

Στα πλαίσια του ετήσιου εορταστικού κύκλου της Ελληνκής Εθνικής Θρησκείας, το Ύπατο Συμβούλιο των Ελλήνων Εθνικών εόρτασε με μεγαλοπρέπεια το Χειμερινό Ηλιοστάσιο και την Γέννηση του Τριεσπέρου Ηρακλέους την Ημέρα Κρόνου (Σάββατο) 20 Δεκεμβρίου "2014" στο Φιλοσοφικό Αθήναιο Εκατηβόλος.

ΤΟ ΧΕΙΜΕΡΙΝΟ ΗΛΙΟΣΤΑΣΙΟ ΚΑΙ Η ΣΗΜΑΣΙΑ ΤΟΥ ΣΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΕΘΝΙΚΗ ΘΡΗΣΚΕΙΑ

Τα δύο Ηλιοστάσια (Θερινό και Χειμερινό) και οι δύο Ισημερίες (Εαρινή και Φθινοπωρινή) είναι οι ιδιαίτερες ημέρες του «ενιαυτού», δηλαδή του ετήσιου κύκλου, που σηματοδοτούν την αφετηρία των ισάριθμων εποχών. Ως αφετηριακά σημεία του κάθε τεταρτημορίου του «ενιαυτού», η κάθε μία τους έχει ιδιαίτερη σημασία, αλλά και θρησκευτική διάσταση σε κάθε φυσική Θρησκεία που δέχεται την κυκλικότητα του χρόνου και την αντανάκλαση των θείων αληθειών στα απλά και απτά πράγματα της εκδηλωμένης Φύσης.

Η ημέρα του Χειμερινού Ηλιοστασίου, η μικρότερη όλου του χρόνου σε ό,τι αφορά το χρονικό διάστημα από την ανατολή του ηλίου μέχρι την δύση του, σηματοδοτεί το τέλος των «σκοτεινών ημερών» (της μείωσης δηλαδή της διάρκειας του φωτός κατά την διάρκεια του φθινοπώρου) και την αρχή του χειμώνα. Μετά από αυτήν, η διάρκεια του φωτός αυξάνεται ολοένα και περισσότερο, μέχρι την Εαρινή Ισημερία, που, όπως και στην αντίστοιχη Φθινοπωρινή, το φως μοιράζεται ισόποσα με το σκοτάδι τις ώρες του 24ώρου.

Η Ελληνική Εθνική Θρησκεία, όπως άλλωστε και η Ρωμαϊκή, δεν εόρταζε κατά την αρχαιότητα τα Ηλιοστάσια (εκ του «ήλιος» και «ίσταμαι») και τις Ισημερίες ως τέτοια, αλλά έθετε επάνω τους διάφορες εορτές που σχετίζονταν άμεσα με την θρησκευτική σημασία τους,. Επάνω στο ή γύρω από το Χειμερινό Ηλιοστάσιο τελούντο διάφορες εορτές αφιερωμένες στους Θεούς Διόνυσο και Ηρακλέα, αμφότεροι πλευρές του «μεγάλου γενήτορος και τροφού των πραγμάτων, του κυβερνήτη του κόσμου» Ηλίου. Οι τρεις ίσες σε διάρκεια νύκτες μετά το Ηλιοστάσιο, εορτάζονταν ως Γέννηση του «Τριεσπέρου» Ηρακλέους, του «Υιού του Φωτός», που, κατά την μυθολογία, για την σύλληψή του ο Ζευς ακινητοποίησε επί τρεις νύκτες την ροή του χρόνου.

Σήμερα ωστόσο, η Ελληνική Εθνική Θρησκεία, που, στην μακραίωνα διαδρομή της μέχρι σήμερα ποτέ δεν εγκλωβίστηκε σε φωτογραφική επαναφορά παρελθόντων δεδομένων αλλά είναι ζώσα, οργανική και πάντοτε σύμφωνη με την εκάστοτε εποχή της, εορτάζει πέραν της Γεννήσεως του Διονύσου ή του Ηρακλέους από τον 16ο αιώνα κι εντεύθεν κανονικά το Χειμερινό Ηλιοστάσιο ως τέτοιο, από δε τις αρχές του 21ου αιώνος τιμά επίσης τις Αρετές της «Σταθερότητας» και «Κοσμιότητας», άμεσα συνδεδεμένες με την κυρίαρχη Θεά του μηνός Εστία, αλλά και με την δυναμική ανάδυση της ζωής και της ευταξίας (το θηλυκό στοιχείο των ουρανών τίκτει τον «Υιό του Φωτός»).

Στο πνευματικό επίπεδο, το Χειμερινό Ηλιοστάσιο σημαίνει την πρώτη εμφάνιση της συνειδητότητας μέσα στον ’νθρωπο (καθίσταται δηλαδή αυτός έλ-λογος) και την ικανότητα για την «ομοίωση Θεοίς», πράγμα που επιτυγχάνεται μέσω της Αρετής: ο Ήλιος αποτελεί την ορατή εικόνα της θεϊκής Αγαθότητος, είναι ο «οφθαλμός του Διός» και ο «Υιός» του στον κόσμο των ανθρώπων. Στο μορφικό επίπεδο, το Χειμερινό Ηλιοστάσιο σημαίνει την εμψύψωση (μέσα στον χθόνιο κόσμο του Πλούτωνος, της Δήμητρος και της Περσεφόνης) του φαινομενικά νεκρού υφήλιου κόσμου μέχρι την «πρώτη πνοή» του στα «Ανθεστήρια» και την θριαμβευτική του ανάσταση την άνοιξη: ο «Ήλιος των νεκρών» («Δημήτριος») μεταφέρει δυναμικά ζωή στον κόσμο των φαινομενικά νεκρών και προετοιμάζει την μεγάλη επανάνθιση.

Και του χρόνου με υγεία και δύναμη, Συνέληνες.

ΥΠΑΤΟ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΕΘΝΙΚΩΝ