Η Λατρευτική Πράξη της Ελληνικής Εθνικής Θρησκείας

Κάθε Θρησκεία έχει την ιδιαίτερη λατρευτική πράξη της προς την Θεότητα. Οι φυσικές ή εθνικές θρησκείας προσανατολίζουν την λατρευτική τους πράξη σε ευχαριστία προς τους πραγματικούς Θεούς με προσφορά διαφόρων αγαθών ως συμβολικό αντίδωρο -(οι θεοί δεν χρειάζονται τίποτε, συνεπώς κάθε δώρο προς αυτούς είναι συμβολικό.)- για το δώρο της ζωής. Αυτή η προσφορά λέγεται «θυσία». Στην σύγχρονη λατρευτική πράξη της, η Ελληνική Εθνική Θρησκεία προσφέρει άνθη, καρπούς, θυμίαμα και σπονδές οίνου, ελαίου, γάλακτος κ.ά. ανάλογα με την φύση του κάθε Θεού (λ.χ. στους χθόνιους θεούς και τα προγονικά πνεύματα δεν συνηθίζεται να χύνεται οίνος, γι΄αυτό και οι «χοές» προς αυτούς λέγονται «νηφάλιες»).

«Σπονδή» είναι η για λατρευτικούς λόγους έκχυση διαφόρων θρεπτικών ή πολύτιμων υγρών. Η έκχυση στο έδαφος ή σε εσχάρα προς τιμήν των χθονίων Θεών ή των προγονικών πνευμάτων λέγεται «χοή». Η σπονδή γίνεται και με τα δύο χέρια διότι είναι Ιερό αυτό που προσφέρεται να δίνετε και με τα δύο χέρια.

Την λατρευτική πράξη της Ελληνικής Εθνικής Θρησκείας τελούν οι ιερείς και ιέρειές της. Για εμάς τους Έλληνες, «ιερέας» ή «ιέρεια» είναι κάθε άνδρας ή γυναίκα που τελεί ιεροπραξία προς τιμήν των Θεών μας. Απαιτούμενο για την Ελληνική ιεροσύνη είναι η ευσέβεια (η οποία πρωτίστως προϋποθέτει πολύ καλή γνώση για την φύση των Θεών) και η ηθική ακεραιότητα. Οι δικοί μας ιερείς και ιέρειες δεν παριστάνουν τους επί γης εκπροσώπους της Θεότητας, αλλά, αντίθετα, εκπροσωπούν στους Θεούς, και μόνο όσο διαρκεί η ιεροπραξία, τους ανθρώπους που παρίστανται, το σύνολο της θρησκευτικής μας κοινότητας και, εν τέλει, το έθνος των Ελλήνων.

ΟΙ ΒΩΜΟΙ

H Ελληνική Εθνική Θρησκεία τελεί την λατρευτική πράξη της σε «βωμούς» και «εσχάρες», ανάλογα με την φύση των θεών που λατρεύονται κάθε φορά. Για τους Ολύμπιους Θεούς χρησιμοποιεί «βωμούς», δηλαδή καθαγιασμένες επιφάνειες υψωμένες πάνω από το επίπεδο του εδάφους, ενώ για τους χθόνιους Θεούς και τα προγονικά πνεύματα «εσχάρες», δηλαδή καθαγιασμένες επιφάνειες στο επίπεδο του εδάφους ή ακόμα και χαμηλότερα από αυτό.

Για εμάς τους Έλληνες, ο βωμός είναι το πιο ιερό σημείο, μία κατοικία της Θεότητας: «εκεί που βρίσκονται οι βωμοί, εκεί βρίσκονται και οι Θεοί», μας παρέδωσαν οι πρόγονοι. Εξαιτίας αυτής ακριβώς της φύσης τους, οι βωμοί αποτελούν σημείο ασυλίας και όποιο\ς τους αγγίζει θεωρείται απαραβίαστος, όπως ακριβώς κάποιος που «κρατάει το χέρι των Θεών».

Ο Βωμός της Ελληνικής Εθνικής Θρησκείας, ο οποίος απεικονίζεται στη φωτογραφία, είναι ο πρώτος που λειτούργησε επί ελληνικού εδάφους μετά τη βίαιη παύση της Ελληνικής Εθνικής Θρησκείας και την μυστική διατήρησή της από κάποιους ευσεβείς ανθρώπους. Στην πρώτη ανοιχτή ανάδυση της Ελληνικής Εθνικής Θρησκείας το 1987 χρησιμοποιήθηκε ο συγκεκριμένος βωμός και από τότε χρησιμοποιείται τιμητικά.

Επάνω στον βωμό τοποθετείται ένα μικρό αγγείο στο οποίο ανάβουμε το Επιβώμιο Φως. Η Ιερή φλόγα του Έθνους, το Πύρ, έκαιγε χωρίς να σβήνει στο Πρυτανείο, που ήταν η καρδιά της Πόλης. Επειδή όμως σήμερα δεν έχουμε Πρυτανεία, ούτε και ελεύθερες Πόλεις και μέχρι την Παλινόρθωση των Βωμών και Εστιών μας ανάβουμε το Επιβώμιο Φως «εκ Πυρός Καρδίας», από την άσβεστη φλόγα που καίει στην καρδιά μας, δίνοντας υπόσχεση εθνεγέρσεως σε Θεούς και Προγόνους, επικαλούμενοι την Θεά Εστία και ευχόμενοι Έλλησιν παλιγγένεσιν, φωτισμόν και ελευθερία.

Σήμερα στις χώρες που εξουσιάζονται από τους χριστιανούς, ιδίως στις αρχαίες πατρίδες των Ελλήνων, είναι αδύνατο να υπάρξουν, όπως θα έπρεπε, δημόσιοι εγκατεστημένοι βωμοί, αφού αυτονόητο είναι ότι θα βεβηλώνονταν αμέσως αλλά και επαναληπτικά. Ελπίζοντας βεβαίως ότι κάποτε θα επιστρέψει ο Ελληνισμός, ιδίως στις αρχαίες πατρίδες των Ελλήνων, στους σύγχρονους εσωτερικούς ή κινητούς βωμούς μας είναι απαραίτητα, για κάθε ιεροπραξία, τα παρακάτω 9 ιερά αντικείμενα:

1. Η Ιερά «κύστις» με θυσιόχωμα από αρχαίο Ιερό.
2. Η κεντρική προσφορά (δίσκος με καρπούς).
3. Το ιερό «Εγχειρίδιον» (ξιφίδιο για την πράξη «διαφύλαξης» του βωμού)
4. Τα λατρευτικά αγάλματα.
5. Η Ιερά «κύστις» με τα «άρρητα» αντικείμενα.
6. Ο «κώδων» για το «Ευφημείτε».
7. Το σκεύος για τον εναρκτήριο καθαρμό του βωμού.
8. Τα σκεύη για τις σπονδές.
9. Τα σκεύη για το θυμίαμα.

ΤΑ ΑΓΑΛΜΑΤΑ

Το μόνο που μπορεί να εξισωθεί σε ιερότητα με τον βωμό είναι για εμάς τους Έλληνες το λατρευτικό άγαλμα. «Άγαλμα» είναι κάθε γλυπτή ή άλλη (ακόμα και ανεπεξέργαστη) ευχάριστη μορφή που ορίζεται ως «εικόνα» ή «σύμβολο» της Θεότητας. Η λέξη προέρχεται από το ρήμα «αγάλλομαι», δηλαδή ευφραίνομαι, χαίρομαι. Τα «αγάλματα» απεικονίζουν μόνον Θεούς. Οι απεικονίσεις ανθρώπων λέγονται «ανδριάντες»

Είτε φυσικό (λ.χ. ανεπεξέργαστη πέτρα, μετεωρίτης κ.λπ.), είτε διαμορφωμένο από άνθρωπο (με σκάλισμα ή χύτευση) και σε κάθε είδος ως προς το υλικό του (μάρμαρο, ξύλο, απλό ή πολύτιμο μέταλλο, πηλός κ.λπ.), ένα άγαλμα για να «εξυψωθεί» σε λατρευτικό χρειάζεται προηγουμένως να «καθιερωθεί» μέσα από ειδική ιεροπραξία. Μετά την «καθιέρωσή» του (που λέγεται και «άνοιγμα οφθαλμών») το λατρευτικό άγαλμα είναι πλέον κατοικία της Θεότητας, όπως ακριβώς και ο βωμός, και συνεπώς απαιτείται στην μεταχείρισή του ένας ιδιαίτερος σεβασμός.

ΚΑΘΙΕΡΩΣΗ ΒΩΜΟΥ, ΑΓΑΛΜΑΤΟΣ & ΑΛΛΩΝ ΛΑΤΡΕΥΤΙΚΩΝ ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΩΝ

Για να γίνουν ικανά να χρησιμοποιηθούν ως λατρευτικά αντικείμενα, ο βωμός, το άγαλμα και κάθε άλλο αντικείμενο πρέπει να «καθιερωθούν» (από την πρόθεση «κατά» και το ρήμα «ιερώνω», το να καθίσταται κάτι απολύτως ιερό), δηλαδή να ανυψωθούν πάνω από την φαινομενική «σωματικότητα» των «υλικών» συστατικών τους, με ενίσχυση του ψυχικού τους δυναμικού. Η «καθιέρωση» αποτελεί δηλαδή μία αφιέρωση αλλά και «εμψύχωση». Ο βωμός, το άγαλμα κ.λπ, θεωρείται εφεξής ένα ζωντανό σημείο, το οποίο προσκαλείται η Θεότητα ν' αποδεχθεί ως «θύρα» από τον κόσμο των θνητών στον κόσμο των Αθανάτων, αλλά και αντιστρόφως.

Ο ιερέας ή η ιέρεια που «καθιερώνει» τον βωμό, το άγαλμα κ.λπ. κάνει κύκλους γύρω του κρατώντας μία «πανσπερμία» και απαγγέλει το κάλεσμα στην Θεότητα, χύνοντας στο τέλος την προσφορά επάνω του, επικαλούμενος ή επικαλούμενη την εφεξής εκεί θεία παρουσία.