Ρωμαΐκή Θεολογία ~ Claudio Rutilio

Ο 17ος «αφορισμός» για την παλινόρθωση της πατρογονικής μας λατρείας, ορίζει με σαφήνεια τα ακόλουθα: "Οι δυνάμεις που εξουσιάζουν τους μυστικούς μηχανισμούς του Κόσμου μας, είναι η Αγάπη, η Ισχύς και η Δικαιοσύνη". Οι αρχαίοι Ρωμαίοι πίστευαν ότι η Θεά Venus Genitrix και Victrix ενέπνεε την Αγάπη, ο Θεός Mars Pater τη Ζωτική Ισχύ, ενώ κριτής και επισφραγιστής του κάθε συμβάντος ήταν η Δικαιοσύνη του ύπατου Θεού Giove (υπό την επίκληση Juppiter Optimus Maximus).

Αυτές οι τρείς δυνάμεις δρούν σε όλον τον αισθητό από τον ανθρώπινο νού Κόσμο (μικρόκοσμο και μακρόκοσμο) και κάθε μία από αυτές γίνεται αντιληπτή μέσα από μία ιδιαίτερη δόνηση (και αντίστοιχο συντονισμό). Πηγή όλων τους είναι εκείνο που ορίζεται ως το Απόλυτο Θεμέλιο (η καθαρή δηλαδή Ύλη και Ενέργεια) που σε άλλη έκφραση έχει ορισθεί ως "Ιανικό Χάος" ή "Μη Εισέτι Πραγματωθέν, Εισέτι Ανεκδήλωτο". Πρόκειται ακριβώς για το πολύ συγκεκριμένο μεταφυσικό σημείο μέσα στον ωκεανό του Απείρου, όπου εκδηλώνεται το "Υπαρκτό" και γίνεται η διάσπαση της Ενέργειας στη Μονάδα (Juppiter) και τη Δυάδα (τη Venus και τον Mars, το θηλυκό και το αρσενικό, το θετικό και το αρνητικό).

Στο ερμητικό λεξιλόγιο η πιο πάνω δυάδα ορίζεται ως Πύρ και Ύδωρ (τα δύο βασικά δηλαδή στοιχεία της Φύσης από όπου στη συνέχεια αναδύονται ο Αέρας και η Γή). Η Ισχύς έχει τη ρίζα της στο Πύρ και η Αγάπη στο Ύδωρ. Πάνω τους κυριαρχεί η Δικαιοσύνη, που εξισορροπεί απόλυτα αυτές τις δύο δυνάμεις, ώστε να αλληλοσυμπληρώνονται με έναν τρόπο διακρή και αρμονικό.

Στη γήινη πραγματικότητα, η Ισχύς εκδηλώνεται ως "θερμότητα" και η Αγάπη ως "λειώσιμο", "ζήλος" και "έκσταση". Ο πολεμιστής, μεταφορικά ή πραγματικά, που στη θέρμη της μάχης λυσσάει ενάντια στον εχθρό του, είναι ένας υιός του Mars και της Venus στη δύσκολη ατραπό της εσωτερικής απελευθέρωσης. Ο Θεός και η Θεά, σύμφωνα με τον μύθο εμφανίζονται ως εραστές, παρά το γεγονός ότι η τελευταία εμφανίζεται και ως σύζυγος επίσης του Θεού Vulcanus, του Χθονίου δηλαδή Πυρός). Συνδετική δύναμη ανάμεσα στους δύο εραστές Θεούς φέρεται ο Θεός Έρως.

Η Ισχύς (Vis) ανοίγει το δρόμο για τον ενάρετο ηρωάνθρωπο (virtute praeditus), ενώ η Αγάπη - Amor (από το a-mors) ανοίγει δρόμο για το ξεπέρασμα των εκάστοτε περιορισμών. Σε αυτό το έντονο παιγνίδι, επεμβαίνει συνεχώς η Δικαιοσύνη που επιτηρεί κι επιβλέπει τις άλλες δύο δυνάμεις, οι οποίες στην κλίμακα των συμπαντικών δονήσεων υπάγονται και αυτές στη σφαίρα εξουσίας του Θεού Juppiter Ottimus Maximus. Η Ισχύς, με τη σαρωτική ορμή της και η Αγάπη με την κατανόησή της, αποτελούν συστατικά της ουσίας της Δικαιοσύνης και η κάθε επί γης εκδήλωση της τελευταίας αποτελεί αντανάκλση της συμπαντικής εκείνης, που συνιστά έναν άκαμπτο Θεϊκό Κανόνα ρύθμισης των άπειρων σχέσεων ανάμεσα στα θνητά όντα και στους Θεούς, έναν Κανόνα που διευθύνει μία θαυμαστή Κοσμική Τάξη η οποία διαχρονικά οφείλει να μένει εντελώς αδιατάρακτη και απαραβίαστη.

Η Μυθολογία (καθώς και οι λοιπές μυθολογικές "φαντασίες") παρουσιάζουν τους δύο εραστές Θεούς ενωμένους σε ερωτική επαφή, θέλοντας προφανώς να καταδείξουν την ένωση της ουσίας (δηλαδή την συ-ουσία) που αυτές οι δύο δυνάμεις εκπροσωπούν απέναντι στην Ιουππιτερική Μονάδα. Τα Δύο επανενώνονται σε Ένα. Ο ίδιος συμβολισμός κρύβεται και πίσω από το τελετουργικό του "Θριάμβου", όπου ο νικητής στο όνομα των δύο Θεών Mars και Venus έρχεται τελικά να καταθέσει το στεφάνι του στα πόδια του Θεού Juppiter.

Απόσπασμα από το βιβλίο του Claudio Rutilio "Ρωμαϊκή Θεολογία" , εκδόσεις Ανοιχτή Πόλη

 

 

Ευρετήριο