Ομηρικοί Ύμνοι
εις ΓΑΙΑΝ
Γαίαν παμμήτειραν αείσομαι ηϋθέμεθλον
πρεσβίστην ή φέρβει επί χθονί πανθ' υποσ' εστίν
ημέν όσα χθόνα δίαν επέρχεται ηδ' όσα πόντον
ηδ' όσα πωτώνται τάδε φέρβεται εκ σέθεν όλβου
εκ σέο δ' εύπαιδες τε και εύπαρποι τηλέθουσι
πότνια σεύ δ' έχεται δούναι βίον ηδ' αφελέσθαι
θνητοίς ανθρώποισιν ο δ' όλβιος ον κε συ θυμώ
πρόφρων τιμήσης τω τ' άφθονα πάντα πάρεστι
βρίθει μεν σφιν άρουρα φερέσβιος ηδέ κατ' αγρούς
κτήνεσιν ευθηνεί οίκος δ' εμπίπλαται εσθλών
αυτοί δ' ευνομίησι πόλιν κάτα καλλιγύναικα
κοιρανέουσ' όλβος δε πολύς και πλούτος οπηδεί
παίδες δ' ευφροσύνη νεοθηλέι κυδιόωσι
παρθενικαί τε χοροίς φερεσανθέσιν εύφρονι θυμώ
παίζουσαι σκαίρουσι κατ' άνθεα μαλθακά ποίης
ούς κε συ τιμήσης σεμνή θεά άφθονε δαίμον
χαίρε θεών μήτηρ άλοχ' Ουρανού αστερόεντος
πρόφρων δ' αντ' ωδής βίοτον θυμήρε' όπαζε
αυτάρ εγώ και σείο και άλλης μνήσομ' αοιδής
εις ΗΛΙΟΝ
Ηλιον υμνείν αύτε Διός τέκος άρχεο Μούσα
Καλλιόπη φαέθοντα τον Ερυφάεσσα βοώπις
γείνατο Γαίης παιδί και Ουρανού αστερόεντος
γήμε γαρ Ευρυφάεσσαν αγακλειτήν Υπερίων
αυτοκασιγνήτην ή οι τέκε κάλλιμα τέκνα
Ηώ τε ροδόπηχυν εϋπλόκαμον τε Σελήνην
Ηέλιον τ' ακάμαντ' επιείκελον αθανάτοισιν
ός φαίνει θνητοίσι και αθανάτοισι θεοίσιν
ίπποις εμβεβαώς σμερδνόν δ' ό γε δέρκεται όσσοις
χρυσής εκ κόρυθος λαμπραί δ' ακτίνες απ' αυτού
αιγλήεν στίλβουσι παρά κροτάφων τε παρειαί
λαμπραί από κρατός χαρίεν κατέχουσι πρόσωπον
τηλαυγές καλόν δε περί χροί λάμπεται έσθος
λεπτουργές πνοιή ανέμων υπό δ' άρσενες ίπποι
ενθ' αρ' ό γε στήσας χρυσόζυγον άρμα και ίππους
θεσπέσιος πέμπησι δι' ουρανού ωκεανόν δε
χαίρε άναξ πρόφρων δε βίον θυμήρε' όπαζε
εκ σέο δ' αρξάμενος κλήσω μερόπων γένος ανδρών
ημιθέων ων έργα θεοί θνητοίσιν έδειξαν
εις ΔΙΟΝΥΣΟΝ
Κισσοκόμην Διόνυσον ερίβρομον άρχομ' αείδειν
Ζηνός και Σεμέλης ερικυδέος αγλαόν υιόν
ον τρέφον ηύκομαι νύμφαι παρά πατρός άνακτος
δεξάμεναι κόλποισι και ενδυκέως ατίταλλον
Νύσης εν γυάλοις ο δ' αέξετο πατρός έκητι
άντρω εν ευώδει μεταρίθμιος αθανάτοισιν
αυτάρ επεί δη τόνδε θεαί πολύυμνον έθρεψαν
δη τότε φοιτίζεσκε καθ' υλήεντας εναύλους
κισσώ και δάφνη πεπυκασμένος αι δ' αμ' έποντο
νύμφαι ο δ' εξηγείτο βρόμος δ' έχειν άσπετον ύλην
και συ μεν ούτω χαίρε πολυστάφυλ' ώ Διόνυσε
δος δ' ημάς χαίροντας ες ώρας αύτις ικέσθαι
εκ δ' αυθ' ωράων εις τους πολλούς ενιαυτούς
εις ΕΣΤΙΑΝ
Εστίη ή πάντων εν δώμασιν υψηλοίσιν
αθανάτων τε θεών χαμαί ερχομένων τ' ανθρώπων
έδρην αίδιον έλαχες πρεσβηίδα τιμήν
καλόν έχουσα γέρας και τιμήν ου γαρ άτερ σου
ειλαπίναι θνητοίσιν ιν' ου πρώτη πυμάτη τε
Εστίη αρχόμενος σπένδει μελιηδέα οίνον
και συ μοι Αργειφόντα Διός και Μαιάδος υιέ
άγγελε των μακάρων χρυσόρραπι δώτορ εάων
ναίετε δώματα καλά φίλα φρεσίν αλλήλοισιν
ίλαος ων επάρηγε συν αιδοίη τε φίλη τε
Εστίη αμφότεροι γαρ επιχθονίων ανθρώπων
ειδότες έργματα καλά νόω θ' έσπεσθε και ήβη
χαίρε Κρόνου θύγατερ συ τε και χρυσόρραπις Ερμής
αυτάρ εγών υμέων τε και άλλης μνήσομ'μ αοιδής
εις ΔΙΑΝ
Ζήνα θεών τον άριστο αείσομαι ηδέ μέγιστον ευρύοπα κρείοντα τελεσφόρον ος τε Θέμιστι εγκλιδόν εζομένη πυκινούς οάρους οαρίζει ιληθ' ερύοπα Κρονίδη κύδιστε μέγιστε
εις ΣΕΛΗΝΗΝ
Μήνην αείδειν τανυσίπτερον έσπετε Μούσαι
ηδυεπείς κούραι Κρονίδεω Διός ίστορες ωδής
ής άπο αίγλη γαίαν ελίσσεται ουρανόδεικτος
κρατός απ' αθανάτοιο πολύς δ' υπό κόσμος όρωρεν
αίγλης λαμπούσης στίλβει δε τ' αλάμπετος αήρ
χρυσέου από στεφάνου ακτίνες δ' ενδιάνονται
εύτ' αν απ' Ωκεανοίο λοεσσαμένη χρόα καλόν
είματα εσσαμένη τηλαυγέα δία Σελήνη
ζευξαμένη πώλους εριαύχενας αιγλήεντας
εσσυμένως προτέρωσ' ελάση καλλίτριχας ίππους
εσπερίη διχόμηνος ό τε πλήθει μέγας όγμος
λαμπρόταται τ' αυγαί τοτ' αεξομένης τηλέθουσιν
ουρανόθεν τέκμωρ δε βροτοίς και σήμα τέτυκται
τη ρα ποτε Κρονίδης εμίγη φιλότητι και ευνή
η δ' υποκυσαμένη Πανδείην γείνατο κούρην
εκπρεπές είδος έχουσαν εν αθανάτοισι θεοίσι
χαίρε άνασσα θεά λευκώλενε δία Σελήνη
πρόφρον εϋπλόκαμος σέο δ' αρχόμενος κλέα φωτών
άσομαι ημιθέων ων κλείουσ' έργματ' αοιδοί
Μουσάων θεράποντες από στομάτων εροέντων
εις ΕΡΜΗΝ
Ερμήν αείδω Κυλλήνιον 'Αργειφόντην
Κυλλήνης μεδέοντα καί 'Αρκαδίης πολυμήλου,
άγγελον αθανάτων εριούνιον όν τέκε Μαία
''Ατλαντος θυγάτηρ Διός εν φιλότητι μιγείσα
αιδοίη: μακάρων δέ θεών αλέεινεν όμιλον
άντρω ναιετάουσα παλισκίω ένθα Κρονίων
νύμφη εϋπλοκάμω μισγέσκετο νυκτός αμολγώ,
εύτε κατά γλυκύς ύπνος έχοι λευκώλενον ''Ηρην:
λάνθανε δ' αθανάτους τε θεούς θνητούς τ' ανθρώπους.
Καί σύ μέν ούτω χαίρε Διός καί Μαιάδος υιέ:
σεύ δ' εγώ αρξάμενος μεταβήσομαι άλλον ες ύμνον.
χαίρ' `Ερμή χαριδώτα διάκτορε, δώτορ εάων.
εις ΑΦΡΟΔΙΤΗΝ
Αιδοίην χρυσοστέφανον καλήν 'Αφροδίτην
άσομαι, ή πάσης Κύπρου κρήδεμνα λέλογχεν
ειναλίης, όθι μιν Ζεφύρου μένος υγρόν αέντος
ήνεικεν κατά κύμα πολυφλοίσβοιο θαλάσσης
αφρώ ένι μαλακώ: τήν δέ χρυσάμπυκες '~Ωραι
δέξαντ' ασπασίως, περί δ' άμβροτα είματα έσσαν,
κρατί δ' επ' αθανάτω στεφάνην εύτυκτον έθηκαν
καλήν χρυσείην, εν δέ τρητοίσι λοβοίσιν
άνθεμ' ορειχάλκου χρυσοίό τε τιμήεντος,
δειρή δ' αμφ' απαλή καί στήθεσιν αργυφέοισιν
όρμοισι χρυσέοισιν εκόσμεον οίσί περ αυταί
'~Ωραι κοσμείσθην χρυσάμπυκες οππότ' ίοιεν
ες χορόν ιμερόεντα θεών καί δώματα πατρός.
αυτάρ επεί δή πάντα περί χροΐ κόσμον έθηκαν
ήγον ες αθανάτους: οι δ' ησπάζοντο ιδόντες
χερσί τ' εδεξιόωντο καί ηρήσαντο έκαστος
είναι κουριδίην άλοχον καί οίκαδ' άγεσθαι,
είδος θαυμάζοντες ιοστεφάνου Κυθερείης.
Χαίρ' ελικοβλέφαρε γλυκυμείλιχε, δός δ' εν αγώνι
νίκην τώδε φέρεσθαι, εμήν δ' έντυνον αοιδήν.
αυτάρ εγώ καί σείο καί άλλης μνήσομ' αοιδής.
εις ΑΡΕΑ
Αρες υπερμενέτα, βρισάρματε, χρυσεοπήληξ,
οβριμόθυμε, φέρασπι, πολισσόε, χαλκοκορυστά,
καρτερόχειρ, αμόγητε, δορυσθενές, έρκος 'Ολύμπου,
Νίκης ευπολέμοιο πάτερ, συναρωγέ Θέμιστος,
αντιβίοισι τύραννε, δικαιοτάτων αγέ φωτών,
ηνορέης σκηπτούχε, πυραυγέα κύκλον ελίσσων
αιθέρος επταπόροις ενί τείρεσιν ένθα σε πώλοι
ζαφλεγέες τριτάτης υπέρ άντυγος αιέν έχουσι:
κλύθι βροτών επίκουρε, δοτήρ ευθαλέος ήβης,
πρηΰ καταστίλβων σέλας υψόθεν ες βιότητα
ημετέρην καί κάρτος αρήϊον, ώς κε δυναίμην
σεύασθαι κακότητα πικρήν απ' εμοίο καρήνου,
καί ψυχής απατηλόν υπογνάμψαι φρεσίν ορμήν
θυμού τ' αύ μένος οξύ κατισχέμεν ός μ' ερέθησι
φυλόπιδος κρυερής επιβαινέμεν: αλλά σύ θάρσος
δός μάκαρ, ειρήνης τε μένειν εν απήμοσι θεσμοίς
δυσμενέων προφυγόντα μόθον κήράς τε βιαίους.
εις ΑΡΤΕΜΙΝ
Αρτεμιν ύμνει Μούσα κασιγνήτην `Εκάτοιο,
παρθένον ιοχέαιραν, ομότροφον 'Απόλλωνος,
ή θ' ίππους άρσασα βαθυσχοίνοιο Μέλητος
ρίμφα διά Σμύρνης παγχρύσεον άρμα διώκει
ες Κλάρον αμπελόεσσαν, όθ' αργυρότοξος 'Απόλλων
ήσται μιμνάζων εκατηβόλον ιοχέαιραν.
Καί σύ μέν ούτω χαίρε θεαί θ' άμα πάσαι αοιδή:
αυτάρ εγώ σε πρώτα καί εκ σέθεν άρχομ' αείδειν,
σεύ δ' εγώ αρξάμενος μεταβήσομαι άλλον ες ύμνον.
εις ΗΡΑΚΛΕΑ ΛΕΟΝΤΟΘΥΜΟΝ
Ηρακλέα Διός υιόν αείσομαι, όν μέγ' άριστον
γείνατ' επιχθονίων Θήβης ένι καλλιχόροισιν
'Αλκμήνη μιχθείσα κελαινεφέϊ Κρονίωνι:
ός πρίν μέν κατά γαίαν αθέσφατον ηδέ θάλασσαν
πλαζόμενος πομπήσιν ύπ' Ευρυσθήος άνακτος
πολλά μέν αυτός έρεξεν ατάσθαλα, πολλά δ' ανέτλη:
νύν δ' ήδη κατά καλόν έδος νιφόεντος 'Ολύμπου
ναίει τερπόμενος καί έχει καλλίσφυρον ''Ηβην
Χαίρε άναξ Διός υιέ: δίδου δ' αρετήν τε καί όλβον.
εις ΑΦΡΟΔΙΤΗΝ
Κυπρογενή Κυθέρειαν αείσομαι ή τε βροτοίσι
μείλιχα δώρα δίδωσιν, εφ' ιμερτώ δέ προσώπω
αιεί μειδιάει καί εφ' ιμερτόν θέει άνθος.
Χαίρε θεά Σαλαμίνος εϋκτιμένης μεδέουσα
ειναλίης τε Κύπρου: δός δ' ιμερόεσσαν αοιδήν.
αυτάρ εγώ καί σείο καί άλλης μνήσομ' αοιδής.
εις ΜΗΤΕΡΑ ΘΕΩΝ
Μητέρα μοι πάντων τε θεών πάντων τ' ανθρώπων
ύμνει Μούσα λίγεια Διός θυγάτηρ μεγάλοιο,
ή κροτάλων τυπάνων τ' ιαχή σύν τε βρόμος αυλών
εύαδεν, ηδέ λύκων κλαγγή χαροπών τε λεόντων,
ούρεά τ' ηχήεντα καί υλήεντες έναυλοι.
Καί σύ μέν ούτω χαίρε θεαί θ' άμα πάσαι αοιδή.